ជោតក

បា. សំ. (ន.) (ជ្យោតក, ទ្យោតក) អ្នករុងរឿង, អ្នកបំភ្លឺ; អ្នកទាយហេតុអាក្រក់ល្អតាមដំណើរផ្កាយ, តាមដំណើរពន្លឺផ្សេងៗឯអាកាសមានជើងព្នាយ, កេតុធ្លាក់, ជាដើម (ហោរ) ។